prolog

   Trzydzieści pięć...

   Trzydzieści sześć...

   Trzydzieści siedem...

  Odliczała pośpiesznie, chcąc wreszcie uspokoić swoje oszalałe serce i drżące dłonie. Nie może okazać żadnych emocji, nie może dopuścić do tego, by poznał jej myśli, jej uczucia.   Przymknęła na chwilę powieki, chcąc dostatecznie skupić się przed ostatecznym starciem. Wiedziała, że zaraz  go zobaczy. 

   Po raz pierwszy od miesiąca będzie mogła znowu spojrzeć w te bezduszne oczy.

  Trzydzieści osiem...

  Trzydzieści dziewięć...

  Nie oczekiwała żadnych deklaracji z jego strony. Tak na prawdę nie przypuszczała, że kiedykolwiek będzie na nie gotowa. Pragnęła jedynie rozmowy, choćby najkrótszej, w której chłopak wyjaśni jej wszystko. 

  Tylko po to wyszła wcześniej z Wielkiej Sali i teraz czekała na niego tuż przy wejściu do lochów.   

 Jedna, krótka rozmowa... Był jej to winien.

  Czterdzieści...

  Czterdzieści jeden....

   Zamarła, gdy podniosła głowę i dostrzegła go w wejściu. Szedł szybko, z nienagannie wyprostowaną postawą, nie zważając przy tym na nikogo. I mimo, że korytarz pogrążony był w mroku, ona widziała tylko jego. Jakby czas się zatrzymał, a oni nadal byli sami na tym przeklętym pustkowiu, skazani jedynie na swoje towarzystwo. 

    Wyróżniał się na tle innych adeptów szkoły. Dostojny, elegancki, poważny, niedostępny dla nikogo. Spojrzała w jego szare oczy i w jednej chwili opuściła ją cała odwaga. Czuła, że tonie w ich głębi, bez szans na jakikolwiek ratunek. 

   Zebrała w sobie resztki sił i zacisnęła dłonie w pięści. Tak długo czekała na tą chwilę. Teraz nie może się wycofać, nie po tym co się stało, nie po tym jak mu zaufała. 

   Chciała jedynie zapewnienia, że dla niego te wszystkie miesiące też coś znaczyły, że zburzyli mur nienawiści, który dzielił ich od siedmiu lat i teraz wszystko się ułoży.

   Wstrzymała oddech gdy podszedł bliżej. Nie ułożyła sobie w myślach żadnej przemowy. Niepewnie uchyliła usta, choć mimo najszczerszych chęci, nie wydobyła z siebie żadnego słowa.  Każdy jego krok niósł ze sobą pokłady pogardy i bezduszności. Czego chciała? By dał jej znak, że te wszystkie miesiące i na nim zostawiły jakiś ślad, choćby najmniejszy. Że jego ta próba także odmieniła, albo przynajmniej pokazała mu jak może wyglądać świat, gdy przełamie się wszystkie bariery.

Czterdzieści dwa...

Czterdzieści trzy...

        - Malfoy...

   Tylko tyle zdołała wykrztusić w chwili gdy stanął przy niej. Spojrzała w jego  oczy i w jednej chwili zdała sobie sprawę, że straciła wszystko.  Szare tęczówki nie wyrażały nic poza beznamiętnością, a pogardliwy uśmiech tylko utwierdził ją w przekonaniu, że czekała na niego na darmo. 

    Draco jakiego znała, odszedł bezpowrotnie. Jego życie znów wróciło do normy. Znów stało się wielką sceną, na której grał każdego dnia, nie zważając jak wiele przy tym poświecą. Znów założył na siebie maskę obojętności, znów oczekiwał błysku fleszy i  uwielbienia fanów.    

    Wyminął ją bez słowa, nawet nie zaszczycając spojrzeniem.  Jej serce pękło na tysiące kawałków, których chyba  już nigdy nie zdoła pozbierać w całość.  Całą siłą woli powstrzymała cisnące się do oczu łzy. Patrzyła na znikającą postać, po czym odwróciła się i ruszyła przed siebie niepewnym krokiem, obiecując sobie w duchu, że wymaże z pamięci wszystko, co zdarzyło się przez ostatnie miesiące. Tak będzie lepiej dla wszystkich. Wszystko wróci do normy... 

    Biegnąc przez opustoszały korytarz, nie zauważyła, że pewien blond włosy chłopak odprowadza ją przepełnionym bólem spojrzeniem...